We gaan even terug in de tijd: eind december 2021, Covid is nog niet voorbij. Mijn lichaam geeft signalen dat alcohol mijn ding niet meer is. Dat ik er in toenemende mate intolerant ben aan geworden.
© Jorien Stel
Eind 2021 werd ook ik geveld door Covid. En zoals een man het betaamt, ik lag echt wel ‘plat’. 5 dagen lang. De eega stond na anderhalve dag al bomen te kortwieken…
Vervolgens was ik een paar weken zonder de mogelijkheid om iets te proeven of te ruiken. Het toeval wil dat ik de dag nadat ik ziek werd normaal gezien aan de zee werd verwacht voor ‘een weekje wandelen en feesten’. Omdat het drinken van alcohol me al een tijdje minder begon te bevallen resulteerde dat in het feit dat ik tegen die week begon op te zien… Saved by the - covid - bell? Alcohol vloeide immers altijd rijkelijk in dat gezelschap. Of beter: dat deed het steevast als ik met eender wie op weekend ging. Soort zoekt soort?
Nu ik toch horizontaal lag besliste ik voor mezelf om een maand alcohol-loos te blijven. Het hoeft niet te gepreciseerd dat dit uiteindelijk toch niet zo’n zware uitdaging was wetende dat ik smaken noch geuren kon onderscheiden. Maar dan toch mega trots durven te zijn omdat ik het 20 dagen volhield… Al een aantal jaar was ik - als zovelen - met kleinere opdrachten begonnen voor mezelf: meer dagen per week niet drinken dan wél, alleen in het weekend drinken, stoppen na 3 glazen, enz. Maar, ook ik 'verlengde' weekends van 2 tot 3 dagen. Of het gebeurde meermaals dat ik toch wat dronk op een weekdag want: het was mooi weer ! Of ‘ik had hard gewerkt’ of ‘ik had een klant binnen gehaald’ of ‘iemand van de kinderen realiseerde iets straf’, of ‘ik voelde me slecht’, enz. Maw: het verliep zoals destijds met het ‘stoppen met roken’. Toen zou ik alleen nog roken als ik op stap ging. Maar vanaf dan ging ik natuurlijk meermaals per week weg. Dat is zoals de mensen die zeggen dat ze thuis niet drinken maar elke avond wel één of andere bezigheid hebben op verplaatsing.
De week ‘na de 20 dagen’ dronk ik plots dagelijks alcohol. Niet veel, maar toch. En op donderdag - was het weekend weer verlengd ? - zat ik aan de toog van een café in Leuven. Het was alsof ik 'de 20 dagen' moest compenseren. 2 zware bieren en 8 pinten werden het. Voor mij al de limiet, anderen zouden zeggen "gelukkig hielden we het kalm deze avond." De volgende dag moest ik werken en mijn kater was immens! Ik kon goed doorwerken maar heel de dag voelde ik me ongemakkelijk. Rillen, koud en warm tegelijkertijd, nerveus,... het was lastig. Ofte: de hel! De zaterdag rond 18u arriveerden mijn vrouw en ik bij vrienden in Gent. 3 koppels samen. Die avond had ik voor mezelf beslist dat ik ‘Bob’ zou wezen. Dat was echt wereldschokkend want meestal maakten we de afspraak dat ik naar daar reed en mijn eega terug naar huis. Een onnozele 'running joke' natuurlijk. Maar het was wel altijd zo...
Hoeveel glazen wijn ik dronk, 3 of 4 of 5: dat herinner ik me niet meer. Laat staan hoeveel glazen water… Ik ging wel 8 keer naar het toilet die avond en ’s nachts nog een keer of 3. Maar ik werd wakker zonder kater en ik herinnerde me alles van de avond ervoor, ieder detail. Het was als een film die me voor de ogen werd afgedraaid. Alle gevolgen van ‘te veel alcohol’ kwamen voorbij geflitst, via het gedrag van de anderen. Té veel emotie met huilbuien, zinloos gediscussieer, naast elkaar pratende mensen, frustraties, gemompel, dingen zeggen die op niets sloegen, een zin 3x herhalen. Noem het op en het passeerde. Het was als een spiegel die me werd voorgehouden. Zo was ik dus ook als ik dronk? Help...
Niet heel mijn leven echter. Want normaal werd ik grappig na verloop van tijd, naarmate het aantal promille alcohol steeg. Echter de laatste jaren werd ik meer en meer sjagrijnig. Alsof mijn brein even intolerant was geworden als mijn lichaam. Zo begon ik een ‘lopende neus’ te krijgen na 2 slokken Duvel, werden mijn katers steeds harder én vooral: de perikelen met mijn slokdarm werden alsmaar erger, ondanks de medicatie, zijnde:
Pantomed. Een pilletje waarvan de jongste broer van mijn veel te vroeg overleden moeder jaren geleden al zei: “pas daar mee op want het evokeert Alzheimer en de kans op maagkanker wordt groter.” En hij kon het weten want hij was heel zijn leven huisdokter. Toen ik mijn eigen dokter confronteerde met die uitspraak antwoordde ze: "als je het niet neemt ga je door het te veel aan maagsappen in de slokdarm (en dat had ik na een drinkgelach soms ook in de mond, bweurk !) meer kans krijgen op slokdarmkanker." Nou, het enige positieve was dus dat ik kon kiezen voor welke vorm van kanker ik zou gaan? Een andere dokter zei zelfs: verdubbel die medicatie snel, als het moet zelfs 3 stuks per dag.
Toen dacht ik bij mezelf: misschien moet ik eens proberen soberder door het leven te gaan, letterlijk en figuurlijk. Misschien helpt dat wel? Die 5e februari had ik dus het laatste glas alcohol gedronken voor een lange tijd. Maar dat wist ik niet op dat moment. Al was er ergens ver in het achterhoofd een stemmetje dat zei: "dit is voor altijd!’" Een overmoedige gedachte of een voorteken?
Reactie plaatsen
Reacties